நவீன இலங்கைத் திணை அரசியல்

நவீன இலங்கைத் திணை அரசியல்- 4 (தொடர்ச்சி) ''"""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""""" ‘மக்கள் புரட்சியை நாடுகின்றனர்’ எனும் மாஓ வின் கருத்துடன் உடன்பட்டு இயங்கிய கொம்யூனிஸ்ட் அணியினர் அதுவரை சாத்வீகப் போராட்ட வடிவத்தை மட்டுமே பின்பற்றிய சாதியத்துக்கு எதிரான போராட்ட வரலாற்றுப் போக்கினை , இன்னொரு பரிமாணத்துக்கு வளர்த்தெடுத்தனர்; புரட்சிகர அணி எனும் பெயருக்கு ஏற்றவண்ணம் ஆயுதமேந்திய சாதிவெறியினருக்கு ஆயுதம் மூலமாகவே பதிலிறுக்கும் தீண்டாமை ஒழிப்பு வெகுஜன இயக்கம் இவர்களின் வாயிலாக வரலாற்றரங்கில் தோற்றம் பெற்று வரலாறு படைத்திருந்தது. சாதிய ஒடுக்குமுறையை இவ்வகையில் புறங்காணச் செய்த புரட்சிகர அணி அடுத்த தனது வேலைத்திட்டமாக பேரினவாத ஒடுக்குமுறைக்கு எதிரான தமிழினத் தேசியப் போராட்டத்தைக் கையேற்க இடமுள்ளதாக காவல்துறையின் இரகசிய அறிக்கை கூட எச்சரிக்கை விட்டிருந்தது. ஆயினும் அவ்வாறு நேர்நதுவிடவில்லை. ‘தேசங்கள் விடுதலையை நாடுகின்றன’ என்ற மாஓ வின் குரலை ஏன் கவனங்கொள்ளத் தவறினர்? ‘நாடுகள் சுதந்திரத்தை நாடுகின்றன’ என்ற முதல் அம்சத்துக்கு அவர்கள் அதீத முக்கியத்துவத்தைக் கொடுத்துவிட்டனர். அன்று தமிழ் தேசியத்தை பேசி வந்த தமிழரசுக் கட்சி, தமிழ் கொங்கிரஸ் கட்சி, இவையிரண்டும் இணைந்து உருவான தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி என்பன ஏகாதிபத்திய சக்திகளுக்கு பக்கபலமாக இயங்கி வந்தனர்; பிரித்தானிய, அமெரிக்க தாசர்களாக செயற்பட்டனர். இஸ்ரவேல் போன்ற தமிழரசு தோன்ற வேண்டும் எனும் முழக்கத்தையே வெளியிட்டு வந்தனர். அப்போது அமெரிக்காவை எதிர்த்த இந்திய விஸ்தரிப்பு வாதிகளது ஆக்கிமிப்புக் கரத்தின் பிடிக்குள் இலங்கையைக் கொண்டு வரும் செயலொழுங்குகளுக்குத் துணைபோகும் வேலைகளையும் முன்னெடுத்தனர். இன்னொரு பிரதான அம்சமும் தமிழ் தேசியத்தை மார்க்சியர்கள் கையேற்க இயலாத நெருக்கடியைத் தோற்றுவித்திருந்தது. புரட்சிகர அணி என்று மார்க்சியச் செயற்பாட்டாளர்கள் பிளவடைந்தது 1964 இல். இதற்கு முன்னரே ஒன்றுபட்ட கொம்யூனிஸ்ட் கட்சி தோற்றம் பெற்ற 40 ம் ஆண்டுகளில் இருந்து சாதியமைப்புக்கு எதிரான போராட்டத்தை அவர்கள் முன்னெடுத்து வந்தவர்கள். அதற்கும் பத்து வருடங்களுக்கு முன்னர் இலங்கையின் முதலாவது அரசியல் கட்சியாகத் தோற்றம் பெற்ற இலங்கை சமசமாஜ கட்சியும் மாரக்சிய அமைப்பு என்ற வகையில் அதுவும் சாதியத்துக்கு எதிரான போராட்டத்தை முன்னெடுத்து வந்திருந்தது. அதற்கும் முன்னதாக, 1925 இல் உதயமான யாழ்ப்பாண மாணவர்கள் காங்கிரஸ் சாதியமைப்புத் தகர்க்கப்பட வேண்டும் எனக் குரலெழுப்பிச் செயல் வடிவங்கொடுக்கத் தொடங்கிவிட்டிருந்தது. அந்த அமைப்பு யாழ்ப்பாண வாலிபர் காங்கிரஸ் எனப் பரிணமித்த நிலையில் மிகத் தீவிரமாக சாதிபேதங்களுக்கு எதிராக போராடி வந்தது. ஹன்டி பேரின்பநாயகம், ஒறேற்றர் சுப்பிரமணியம் போன்ற தலைவர்கள் தொடர்ந்து மார்க்சிய ஆதரவுடன் செயற்பட்டு வந்தனர். சமசமாஜக் கட்சியில் முனைப்புடன் செயற்பட்ட தர்மகுலசிங்கம் சாதியொடுக்குமுறைக்கு எதிரான காத்திரமான பங்களிப்புகளை முன்னெடுத்து வந்ததன் பேரில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களிடையே அக்காலக் குழந்தைகள் பலர் அப்பெயர் தாங்கியவர்களாக இந்தனர்.

மார்க்சிய அணி தோற்றம் பெற்றது முதல் சாதி பேதங்களுக்கு எதிராகப் போராடிய பொழுது தமிழ் தேசியம் அதனை ஆதரித்திருக்க வேண்டுமல்லவா? ஆதரிக்காத து மட்டுமல்ல, சாதியொடுக்குமுறைக்குரிய தரப்புடன் சேர்ந்து இயங்கினர். தமிழ் தேசியத்துக்குள் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களையும் அணிதிரட்ட வேண்டும் என்பதைவிடவும் “ஆண்ட பரம்பரை மீண்டும் ஆளவொரு தனி நாடு” வேண்டும் என்பதே அவர்கள் அக்கறையாக இருந்தது. மிகச் சிறு தொகைச் சாதி வெறியர்களது நலனின் பொருட்டு பெருந்தொகையான ஒடுக்கப்பட்ட மக்களை வெளியே வைத்துக்கொள்வது பற்றி அவர்களுக்குப் பிரச்சினை இல்லை; அப்போது அவர்களுக்கு வேண்டியிருந்தது பாராளுமன்ற ஆசனங்கள், அதைக்கடந்து இனப்பிரச்சினைத் தீர்வை இந்தியாவோ அமெரிக்காவோ பெற்றுத்தரும் என்ற எதிர்பார்ப்பே அவர்களுக்கு உரிய நிலைப்பாடு. அவர்கள் எப்படியும் இருந்துவிட்டுப் போகலாம்; மக்கள் நலநாட்டமற்ற அவர்களிடம் வேறெதை எதிர்பார்க்க இயலும்? மக்கள் விடுதலையை இலட்சியமாக கொண்டியங்கிய மார்க்சியர்கள் பேரினவாத ஒடுக்குமுறைக்கு எதிராக போராடும் அவசியத்தைக் கையேற்றிருப்பின் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் நலன் சார்ந்த தமிழ் தேசிய முன்னெடுப்பு அரங்குக்கு வந்திருக்கும் அல்லவா? கோட்பாட்டு ரீதியில் இது நியாயமான கேள்வி. மார்க்சியத் தெளிவுடன் இயங்கும் புரட்சியாளரகள் மாஓ முன்மொழிந்த பிரகாரம் ‘தேசங்கள் விடுதலையை நாடுகின்றன’ என்பதனைப் புரிதல் கொண்டு சிறு தேசிய இனங்களுக்கு பிரதேச சுயாட்சி ஏற்படுத்தப்பட. வேண்டும் என்ற கட்சித் தீர்மானத்தின் அடிப்படையில் அதற்கான போராட்டங்களை முன்னெடுத்திருக்க வேண்டும். செய்யத் தவறியது பாரதூரமான பாதகங்களை விளைத்துள்ளது என்பதை ஏற்று சுயவிமரிசனத்துடன் இன்று மார்க்சியர்கள் புத்தூக்கத்துடன் களத்தில்! அன்றைய நிலையில் இத்தகைய தெளிவை மார்க்சியர்கள் வர இயலாமல் போனமைக்குப் பல காரணங்கள் இருந்தன. பிரதானமான ஒன்று, புரட்சிகர அணியின் வலுவான தளமாக இருந்தது ஒடுக்கப்பட்ட மக்களது கிராமங்களே. ஆண்ட பரம்பரைத் தமிழ்த் தேசிய முழக்கங்களை அவர்கள் வெறுத்தார்கள். தமிழீழம் ஒன்று அமையும் பட்சத்தில் தம்மீதான ஒடுக்குமுறை மேலும் வலுப்பெறும் என்ற சந்தேகங்கள் அவர்களிடம் அதிகமாய் காணப்பட்டிருந்தது. பின்னர் பேரினவாத ஒடுக்குமுறை அதைவிடக் கோரமாக எழுந்து களத்திலிருந்து மிக அதிகம் பாதிக்கப்பட்டது ஒடுக்கப்பட்ட மக்களே என்ற நிலையில் இன்று தமிழ் தேசியத்தை அந்த மக்களை முன்னறுத்தியும் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. இருப்பினும் விடுதலை உணர்வுடன் தமிழ் தேசியத்தை அணுகுவதைவிட மேட்டுக்குடிகளின் நலனை முன்னிறுத்திய மேலாதிக்கவாத அரசியல் நிலைப்பாட்டுக்கு உரிய சக்திகள் தாம் இன்றும் களத்தில் செயற்படும் அவலம் இருப்பதனைக் காண்கிறோம். புலம்பெயர் தமிழ் தேசிய ஆர்வலர்கள் தொடர்ந்தும் அந்நியத் தலையீட்டுக்கான களமாக எமது பிரச்சினையைத் தொடர ஆற்றுப்படுத்துகின்றனர். வலுவுடன் இயங்கும் ஊடகங்கள் விடுதலைத் தேசிய எழுச்சிக்கு விரோதமாக ‘மீண்டும் முள்ளிவாய்க்கால்’ தொடக்கங்களுக்கு அத்திவாரமிட முனைகின்றன. இத்தகைய பாதக அம்சங்கள் இருந்த போதிலும் விடுதலை மார்க்கத்தில் தமிழ் தேசியத்தை முன்னெடுக்கும் பொறுப்பை மார்க்சியர்கள் கையேற்றாக வேண்டியது தவிர்க்கவிலாத வரலாற்றுக் கடமையாக உள்ளது. எமது செயற்பாட்டுக்கான தளம் உழைக்கும் மக்கள் என்கிற பொழுது, அவர்கள் இத்தகைய மேட்டுக்குடி - மேலாதிக்கத் தமிழ் தேசியர்களால் ஏமாற்றப்பட்டு திசை திருப்பப்படுகிறார்கள் என்பதற்காக வாழாதிருந்து இன்னொரு முள்ளிவாய்க்காலில் பட்டுத் தெளிந்த பின்னர் பார்ப்போம் என்று இருந்துவிட இயலாது. தமிழ் மக்கள் மட்டுமின்றி, ‘தமிழ்’ ‘முஸ்லிம்’ பயங்கரவாதங்களின் பேரால் முழு நாடும் இராணுவமயமாக்கப்பட்டு வரப்படுகிற நிலையில் ஒடுக்கப்படும் எமது தேசிய இனங்களின் விடுதலை வடிவங்களை வரையறுத்து உழைக்கும் மக்கள் போராட்டங்களுக்கான வேலைத்திட்டங்களை வகுத்தாக வேண்டும். அதன் வாயிலாகவே சிங்கள மக்களும் இன்றைய மக்கள் விரோத ஆட்சியாளர்களை தூக்கியெறிய வகை செய்தவர்களாவோம். நாட்டின் இறைமையை மீட்டெடுத்து பூரண சுதந்திரத்தை வென்றெடுக்க இயலும்! ஒடுக்கப்படும் தேசிய இனங்களான எமது விடுதலையுடன் முழு இலங்கைத் தேசத்தின் பூரண சுதந்திரம் இணைந்த ஒன்றாகும். தமிழ்த் தேசிய விடுதலைப் போராட்ட ஆற்றலை வைத்தேதான் இந்திய மேலாதிக்கம் இலங்கையின் இறைமையைக் கபளீகரம் செய்தது என்பதைக் கண்டோம்; முப்பது வருட யுத்தத்தின் பின்னர் இருந்த இருப்பையும் பறிகொடுத்துப் பின்னடைந்த நிலைக்கு நாம் வந்த பொழுது இந்தியா இலங்கையைத் தனது மீறப்பட இயலாத சந்தையாக்கியதோடு, தன்னைக் கேளாது எந்தவொன்றையும் செய்ய இயலாது என ஆக்கிய ஒப்பந்தங்களைச் செய்து கொண்டுள்ளது. அந்தவகையில், “ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்பு அணிதிரட்டல்” பற்றித் தொடர்ந்து பேசுவோம்!