திணை அரசியலுக்கான தனித்துவக் கூறுகள்!

திணை அரசியலுக்கான தனித்துவக் கூறுகள்! இந்த தலைப்பு ‘திணை அரசியல்’ பற்றி எழுதி வரும் தொடரின் இறுதிக் கட்டுரைக்கு உரியது. அதனை இங்கு எழுதப்போவதில்லை. கடந்த ஞாயிறன்று (30.8.2020) இடையிட்ட 15,16 வது தலைப்புகளைப் பின்னதாகப் பதிவிடுவதாக கூறி 17 வது அமர்வைப் பேசுவேன் எனக் கூறியிருந்தேன். ஒரு மாற்றம், வரும் அமர்வுகளைப் பகுதி -2 எனப் பிரித்து அதன்கண் நவீன இலங்கையின் திணை அரசியல் முன்னெடுப்பு, மற்றும் எதிர்கால இயங்கு தளம் என்பவற்றைப் பேசலாம் என வகுத்துக் கொண்டுள்ளேன். இவை தொடர்பில் உங்களுடைய கருத்துப் பரிமாறல்களை எதிர்பார்க்கிறேன். வர இருப்பன: 1. விளங்காது இருப்பதைப் புரிந்துகொள்வோம். 2. சிங்கள மக்கள் நல்லவர்கள், சிங்கள இன மேலாதிக்கம் மோதியழிக்கப்பட வேண்டியது! 3. தமிழ் இனச் சாதனைப் பாறையை வெற்றிச் சிகரமாக்குவோம்! 4. சாதியத் தகர்ப்புத் தேசிய இன விடுதலைக்கான முதன்மைப் பணி! 5. ஏகாதிபத்திய எதிர்ப்புப் பேரணி! 6. திணை அரசியலுக்கான தனித்துவக் கூறுகள்! ஏற்கனவே வர்க்க அரசியல், அடையாள அரசியல் என்பன அனுபவ வயப்பட்டுள்ள சூழலில் இவ்வாறு புதிய வடிவம் ஒன்றை ஏன் நுழைக்க வேண்டும்? கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிச் செயற்பாடுகள் பலவும் மாறிவந்த வரலாற்று செல்நெறியைக் கவனத்தில் எடுக்காதனவாக ஆகியுள்ளன. மாஓ சேதுங் மறைவை அடுத்துக் கொம்யூனிஸ்ட் கட்சித் தலைவராக ஹுவா குவாபெங் வந்திருந்தார். அவரிடமே மக்கள் படைத் தலைமையும் தேசத் தலைமையும் (ஜனாதிபதி) இருந்தது. அவர் ஒரு கோசத்தை முன்வைத்தார்:”மாஓ சொன்ன ஒவ்வொன்றும் சரியானவை, அவரது நடைமுறையை அப்படியே பின்பற்றுவோம்” என்பது அந்த முழக்கம். அதனைக் கைவிடும்படி கட்சி மத்திய குழு வலியுறுத்தியது. இல்லாத பட்சத்தில் ஆயுதப்படைத் தலைமையைக் கைவிடச் சொன்ன பொழுது பின்னதை விட்டாரே அன்றி ‘மாஓ பாதையை’ விடவில்லை. மீண்டும் ஜனாதிபதியை இன்னொருவரிடம் இழப்பதற்கும் அவரது பக்த நிலைப்பாடே காரணமாயிற்று. அடுத்த மாநாட்டில் மத்திய குழுவுக்கும் அவர் தெரிவு செய்யப்படாத நிலை ஏற்பட்டதாயினும் இன்னும் அவர் அந்த நம்பிக்கையை இழக்காமல் உள்ளார். மாஓ மீண்டும் அவதரித்து அவருக்குக் கதிமோட்சம் தர இறைஞ்சுவோம்! ‘கடவுள் அருளிய மூல மொழிகள் மீறப்பட இயலாதன, இறை தூதர்களது நடைமுறைகளை அப்படியே பின்பற்றி ஒழுகுதல் அவசியம்’ என்ற மத நம்பிக்கை எப்படி ஒரு பலம்பொருந்திய கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிக்குள் நுழைய இயலுமாயிற்று? மூலதனச் சதியினாலே, அல்லது அதன் வெற்றியினாலேதானா இன்று விடுதலை அரசியல் மேலெழ இயலாதிருக்கிறது? உலகெங்கும் பிற்போக்குவாதிகளும், பாசிசவாதிகளும் மக்களால் தெரிவு செய்யப்பட்டு நாடுகளது தலைவர்களாக முடிந்துள்ளது எப்படிச் சாத்தியமானது? மக்கள் அனைவருமே சுயநலக் கும்பல்களாயும் பிற்போக்குவாதகளும் ஆகிவிட்டனரா? சில வருடங்களுக்கு முன்னர் முற்போக்கு இலக்கிய முன்னோடி டொமினிக் ஜீவா அவர்கள் “நான் தொடர்ச்சியாக ஒரே கொம்யூனிஸ்ட் கட்சியில் இருந்து வருகிறேன்” என்றார். அதுபற்றி “இரட்டைத் தேசியமும் பண்பாட்டுப் புரட்சியும்” நூலில் சில கேள்விகளை எழுப்பி இருந்தேன். நீங்கள் இருந்த கட்சி சிங்களப் பேரினவாதச் சகதிக்குள் அமிழ்ந்து சீரழிந்துவிட்ட பின்னரும் அந்த அமைப்பில் இருக்கிறேன் என்பது எவ்வகையில் பெருமைக்கு உரியதாக இருக்க இயலும்? ஒரு தசாப்தம் முன்னர் (அண்மையில் மறைந்த) மிகப் பெரும் மாக்சிய ஆளுமையான கோவை ஞானி அவர்கள், “கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் சீரழிந்துவிட்டன; கட்சிக்கு அப்பாலான மார்க்சியத்தை வளர்ப்போம்” என்பது போன்ற கருத்தொன்றை முன் வைத்தார். கட்சிகள் சுய சிந்தனை ஆற்றல் கொண்டு தமது நாட்டமைவுக்குப் பொருத்தமான மார்க்சியப் பிரயோக வளர்ச்சியைச் செய்யத் தவறின என்பது பின்னடைவுக்கான அடிப்படைக் காரணம் தான், அதற்காக கட்சி இல்லாத மார்க்சியம் மேலானது எனலாமா என்ற கேள்வியை அப்போதே ஒரு நூலில் எழுப்பி “கட்சியற்ற மார்க்சியம் உடலற்ற ஆன்மா, பிரயோக விருத்தியற்ற மார்க்சியம் ஆன்மா அற்ற உடல்” என்பதாகுமல்லவா என எழுதியதாக ஞாபகம். கட்சிகள் தரைவர் வழிபாட்டுக்கு ஆட்பட்டு ரசிகர் மன்றங்கள் போலச் சிதைந்து விட்டுள்ள இன்றைய சூழலில் கட்சி அமைப்புக்குள் சுய சிந்தனை ஆற்றல்மிக்க உண்மையான மார்க்சியர்களால் இருக்க இயலாமல் போகலாம்; அதன் காரணமாக கட்சி உறுப்பினர்களைவிடவும் ஆற்றல்மிக்க,நேர்மையான, அர்ப்பணிப்புடன் மக்கள் மத்தியில் இயங்கவல்ல மார்க்சியர்கள் பலர் உள்ளனர். எந்த நிலையிலும் இயங்கும் மார்க்சிய அமைப்புகளைச் சிதைக்க முற்படாத அதேவேளை அவற்றின் மீதான நேர்மையான விமரிசனங்களை முன் வைத்தவாறு புதிய வரலாறு படைத்தலுக்கான மார்க்சியத்தைக் கண்டடைய முற்பட வேண்டிய பொறுப்பு கட்சிகளுக்கு வெளியேயுள்ள மார்க்சியர்களுக்கு இருக்கிறது. அதேவேளை, இயங்கிய பாதையில் விசுவாசத்துடன் தொடர்ந்து செயற்படுவதனால் உயிர்ப்பான மார்சிய வளர்ச்சியைக் கட்சிகள் வந்தடையாத போதிலும், அத்தகைய மார்க்கம் கண்டடையப்படும் பொழுது அதன்பாலுள்ள அர்ப்பணிப்புமிக்க தோழர்க்ள் அதனை ஏற்று தமது கட்சியை அதன்வழி முற்படுவதற்கு முனையமாட்டார்கள் என்று ஏன் அவநம்பிக்கை கொள்ள வேண்டும்? சரியான கோட்பாட்டு நெறி கண்டடையப்பட்டு, தெளிந்த அரசியல் மார்க்கம் வகுக்கப்படாமையினாலேயே மார்க்சியர்களால் விடுதலை அரசியலில் மக்களை அணிதிரட்ட இயலாமல் இருக்கிறது. மாற்றமடைந்த வரலாற்றுச் செல்நெறி வர்க்க மோதலைவிட முழுச் சமூக சக்திகளிடையேயான (திணைகள் இடையேயான) மோதலாக இன்றைய அரசியல் களத்தை ஆக்கிவிட்டுள்ளது. அதன் பொருட்டு விளங்க இயலாது திகைப்பூட்டுவதான ‘திணை அரசியல்’ குறித்துக் கற்றாக வேண்டி உள்ளது. இணைந்து விவாதிப்போம்; நாளை சந்தித்து உரையாடுவோம்! ‘புவி அரசியல்’ என்பது இன்றைய பிரதான பேசுபொருளாகி உள்ளது முன்னதாக இதுபற்றிய அக்கறை போதிய அளவு இல்லாதிருந்தது ஏன்? எழுபதாம் ஆண்டுகள் வரை பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சி வர இருப்பதான நம்பிக்கை உலக நாடுகளெங்கும் இருந்தன; அப்போதும் கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் ‘ஏகாதிபத்தியத்துக்கும் ஒடுக்கப்பட்ட தேசங்களுக்கும் இடையேயான முரண்பாடு’ கூர்மையாக இருப்பது குறித்து வலியுறுத்தி வந்த போதிலும் தத்தமது நாடுகளில் பாட்டாளி வர்க்கப் புரட்சிக்கு முன்னுரிமை கொடுக்கும் தவறைக் கொம்யூனிஸ்ட் கட்சிகள் செய்தன. இன்று ஏகாதிபத்தியம் ‘சாவா, வாழ்வா’ என்ற இறுதிக்கட்ட (அல்லது அதற்கு முந்திய காலத்துக்கான) போராட்டத்தில்… அதன்பேறு ஒடுக்கப்பட்ட நாடுகளில் ஏகாதிபத்தியத்தின் கைவரிசைகள் வலுத்துள்ளன! அவற்றுடனான கணக்கைத் தீர்த்தவாறே தான் சுயநிர்ணயத்தை, சோசலிசத்தை வென்றெடுக்க ஏற்ற வேலைத்திட்டங்களை வகுத்தாக வேண்டி உள்ளது!