தேர்தல் படிப்பினை: மாற்று(ம்) வழி

தேர்தல் படிப்பினை: மாற்று(ம்) வழி சென்ற வாரம் பாராளுமன்றத் தேர்தல் பற்றிய ஒரு நோக்கினை வெளியிட்டிருந்தேன். பேரின ஆட்சியாளர் தனிப்பெரும்பான்மை பெற்றுள்ள நிலையில், சிறு தேசிய இனங்கள் தம்முள் பிளவுற்றுள்ளமை ஜனநாயகப் பண்புடன் தேசிய இனப் பிரச்சினை கையாளப்பட வழிகோலுமா என்ற சந்தேகம் தொடர்பில் அங்கு பேசியிருந்தோம். யாழ்ப்பாணத்தில் ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் நிலைப்பாட்டை அடிப்படையாக கொண்டிருக்கும் அதேவேளை ஒடுக்கப்பட்டு போரின் வாயிலாகவும் தமிழ் தேசிய விடுதலைக் குரல் ‘அழிக்கப்பட்ட’ சூழலில் தமிழ் தேசியத்தின் நலன்களை வென்றெடுப்பதனை இணைத்ததாகவும் தேர்தல் களத்தை முகங்கொண்ட மக்கள் மேம்பாட்டு ஐக்கிய முன்னணி (ம.மே.ஐ.மு.) எதிர்பார்த்த ஆதரவைப் பெறாத துடன் பெண் வேட்பாளர்எவரும் தமிழர்களால் தெரிவு செய்யப்படாத காரணங்கள் அலசப்பட வேண்டி உள்ளது என்று கூறி, அதனைப் பின்னர் பார்க்கலாம் என்று விடுப்பு எடுத்திருந்தேன். இப்போது அதுபற்றிப் பேசலாம். முதலில் ‘ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள்’ பற்றி. அந்த வரையறை காட்டுவது போல அது பழையகதை! ‘ஒடுக்கப்படும் சாதி’ இப்போது இலங்கையில் இல்லை (முற்றாகவே இல்லை எனப் பொருள் கொள்ள வேண்டியதில்லை. தமது ஆளுமை விருத்தியை மனங்கொள்ள வேண்டும் எனும் அந்த மக்களின் உணர்வை மதிப்பது அவசியம்). எழுபதாம் ஆண்டுகளில் இடதுசாரிக் கட்சிகளுடன் ஐக்கியப்பட்டு சிறீமாவோ பண்டாரநாயக்காவின் கூட்டரசாங்கம் ஏகாதிபத்தியப் பிடிப்புகளைத் தகர்த்து இலங்கையின் மக்கள் நலன்களை வென்றெடுக்கும் முற்போக்குத் தேசிய நிலைப்பாட்டை முன்னெடுத்தவாறு இருந்தது; அப்போது ஏகாதிபத்தியப் பிணைப்பை பாதுகாப்பதற்கான தமது கூட்டுக்கு உரிய ஐ.தே.க. உடன் இணைந்து தமிழ் தேசியத் தலைவர்கள் ஒன்றுபட்டு முற்போக்கு இலங்கைத்தேசியத்தை எதிர்ப்பதற்கு அமைவாக தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி என்ற அமைப்பை உருவாக்கினர்; முற்போக்கு இலங்கைத் தேசியத்துக்கு நெருக்கடி கொடுக்கும் உத்தியாக பிரிவினைக் கோரிக்கையை முன்வைத்தனர். அந்தப் பிரிவினைக் கோரிக்கையை ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள் முற்றாக நிராகரித்தனர் முப்பது வருட யுத்தம் ஐதேக உடன் இணைப்பு அரசியல் நடாத்திய கூட்டணித் தமிழ் தேசியர்கள் எதிர்பாராத ஒன்று. முற்போக்கு இலங்கைத் தேசியத்துக்குத் தான் அவர்கள் எதிர்ப்பரசியல் உத்தியைக் கையேற்றனர்; தமக்குரிய ஏகாதிபத்திய நலன் பேணும் பிற்போக்கு ஐதேக உடனான இணக்க அரசியலும் அடிவாங்கும் என்பதனை அவர்கள் முன்னதாக ஊகித்திருக்கவில்லை. ஐதேக அரசு ஏற்பட்டு இளைஞர் அமைப்புகளது ஆயுதப் போராட்டத்தை ஒடுக்குவதற்கு “யுத்தமென்றால் யுத்தம்...” எனப் போர்ப் பிரகடனம் செய்து உள்நாட்டு யுத்தத்தை முன்னெடுத்த பொழுது ஏராளமான கிழக்கு மற்றும் வன்னி இளைஞர் யுவதிகளுடன் யாழ்பபாணத்தின் ஒடுக்கப்பட்ட பிரிவினரே போராளிகளை ஆகுதியாக்கினர்; ஒடுக்கப்பட்ட மக்களே களத்தில் வாழ்ந்து அர்ப்பணிப்புகளை வழங்க வேண்டியதாக வரலாறு இயக்கம் பெற்றது. அப்போது ஓடித்தப்பிய உயர் சாதி மக்கள் கூட்டத்தில் பெரும்பான்மையினர் ‘அடைந்தால் தமிழீழம், இல்லையேல் வீர மரணம்’ என்பதாக கூறுவதைப் போன்றதாக அல்லாமல் வேறொரு வடிவத் தமிழ் தேசியம் இன்று பெரும்பான்மையினராக உள்ள யாழ்ப்பாணத்தின் ஒடுக்கப்பட்ட மக்களிடமும் ஏனைய பிரதேசங்களின் தமிழ் மக்களிடமும் உள்ளதனையே தேர்தல் முடிவுகள் காட்டி நிற்கின்றன. தீவிர தமிழ் தேசியம் பேசிய இருவர் மட்டுமே (கஜேந்திரகுமார் பொன்னம்பலம், சி.வி. விக்கினேஸ்வரன்) வெற்றிபெற்ற நிலையில் ‘தமிழ் தேசிய நீக்க’வாதி சுமந்திரனுக்கு எதிராக கூட்டமைப்புக்குள் குரல்கொடுத்தவர்கள் நிராகரிக்கப்பட்டு சுமந்திரனே வெற்றியாளராக்கப்பட்டார். அறுபது வருடங்களுக்குப் பின்னர் சுதந்திரக்கட்சி வேட்பாளர் யாழ்ப்பாணத்தின் அதிகூடிய விருப்ப வாக்குகளால் வெற்றி பெற வைக்கப்பட்டுள்ளார். இணக்க அரசியலின் அவசியத்தைப் பேசிய டக்ளஸ் வெற்றிபெற்றதோடு அவரது சகா வன்னியிலும் வெற்றி பெற்றுள்ளார். ம.மே.ஐ.மு. போதிய வாக்குகளைப் பெறாத பொழுதிலும் அது முன்னிறுத்திய விடுதலைத் தேசிய உணர்வுக்கு உரிய குரலே மேற்படி தேர்தல் தீர்ப்புகளில் வெளிப்பட்டுள்ளது என்பதைக் கவனிப்பது அவசியம். தமிழ் தேசியத்துக்கு ஆகுதியான ஒடுக்கப்பட்ட மற்றும் உழைக்கும் மக்கள் இந்த முதல் முன்னெடுப்பிலேயே இந்தப்பக்கத்தை ஆதரித்துவிட இயலாதுதான். இன்னொரு விடயம், இந்தக் களத்தில் இயங்கிய பலர் இன்றைய மாற்றப்போக்கினை விளங்கிக் கொண்டிருக்கவில்லை. ‘முற்போக்குத் தமிழ் தேசியம்’ பற்றிப் பேசப்பட்டது. ‘தேசியம்’ அடிப்படையில் முதலாளித்துவத்தின் அரசியல் வடிவம். அதன் முற்போக்குப் பாத்திரம் மூன்றாமுலக நாடுகளில் எழுபதாம் ஆண்டுகளில் முன்னெடுக்கப்பட்ட சுயசார்பு பொருளாதார முயற்சியுடன் முடிவுக்கு வந்துவிட்டது; ஏகாதிபத்தியப் பிடிப்பைத் தகர்ப்பதற்கென சுதந்திரம் பெற்ற தமது மண்ணில் ஒவ்வொரு நாட்டினதும் தேசிய முதலாளி வர்க்கப் பிரிவினர் முயற்சித்த வரலாற்றுக்கட்டம் எண்பதுகளுக்கு வந்தபொழுது மாற்றம் பெற்றிருந்தது. அந்த முன்னெடுப்பில் அவர்கள் இழைத்த தவறுகளின் பேறாக அமெரிக்க ஏகாதிபத்தியம் உலக மேலாதிக்க சக்தியாகி ஒவ்வொரு நாட்டினுள்ளும் கைவைப்பதற்கு வசதி ஏற்படுத்துவதாயிற்று; சுயசார்புப் பொருளாதாரத்தை மூட்டைகட்ட வைத்துத் திறந்த பொருளாதாரத்துக்குக் கதவை அகலத்திறக்க வகைசெய்ய ஏற்றதான உலகமயமாதல் அரங்கேறிவிட்டது. அதன் பின்னர் தேசிய முதலாளித்துவ சக்திகள் ‘மனிதமுகத்துடன் கூடிய உலகமயம்’ பற்றி பேச வேண்டி ஏற்பட்டது. தேசிய விடுதலைப் போராட்டங்கள் முன்னர் வகித்த முற்போக்குப் பாத்திரத்தை இழந்து அமெரிக்க மேலாதிக்க நலனுக்கு ஏற்புடைய வகையில் வடிவமைக்கப்பட்டன. இன்று ஒடுக்கப்படும் தேசியம் விடுதலைத் திசை மார்க்கத்துக்கு உரியதா என்பதே கவனிப்புக்கு உரியது. இங்கு விடுதலைப் புலிகள் முன்னெடுத்த போராட்டம் மக்கள் விடுதலைப் பண்புடையதில்லை என்ற உணர்வின்றி முன்வைக்கப்படும் கருத்து மக்களைச் சரியான அமைப்பில் ஒன்றுபடுத்த இடந்தராது. அதனைச் செய்யத் தவறும்போது அரங்கிலுள்ள தமிழ் தேசியக் கட்சிகளுக்கே மக்களாதரவு நீடித்து செல்லும். அதேவேளை அப்போராட்டத்தில் மாவீர ரான இளைஞர் யுவதிகளது அர்ப்பணிப்பு மதிக்கப்படும் வகையில் தெளிவான வேறுபடுத்தல் முன்வைக்கப்படும் அவசிமும் உள்ளது. தேசியப் பிரச்சினையை இனவாத உணர்வு மேவும் வகையிலும் சாதியடிப்படையில் புறக்கணிப்புக்கு உள்ளாகும் மக்கள் பிரச்சினையைச் சாதிவாத தொனியில் வெளியிடுவதுமான இரண்டக நிலை ஏற்படுவது மார்க்சியத்தை வர்க்க வாதமாக அணுகுவதனால் வந்த வினை. சாதியவாத, இனவாத முழக்கங்களை முன்வைத்து இவற்றுக்குத் தீர்வு கண்ட பின்னர் வர்க்கப் புரட்சி வந்து எமது வீட்டுக் கதவைத் தட்டி ‘தலைமையேற்க வாருங்கள் தோழர்’ எனக் கேட்கும் என எமது தலைவர்கள் எண்ணிக்கொண்டு இருக்கிறார்கள். அண்மையில் இந்திய மார்க்சிஸ்ட் கட்சியின்மத்திய குழு, ‘விரைவில் வர்க்கப் புரட்சி வர இருப்பதற்கான அறிகுறிகள்’ தெரிவதாக கூறி அதற்கு ஏற்ற தயாரிப்புடன் இருக்க ஊழியர்களை அறைகூவி இருப்பதாக அறிய முடிந்தது; இது தொடர்பிலான சில காணொளிகள் வந்திருந்தன. இப்போதும், இந்துத்துவம் மேவிவரும் இன்றைய சூழலிலும் வர்க்க அரசியல் செல்நெறிக்குள் இயங்குவதான நினைப்பு அவர்களுக்கு. முப்பது வருடங்களுக்கு மேல் பேரினவாத ஒடுக்குமுறை யுத்தத்துக்கு பல்லாயிரம் மக்களுயிர்களை ஆகுதியாக்கி பௌத்த சிங்களப் பேரினவாத அரசு ஒன்று மிக உறுதியுடன்ஏற்பட்ட பின்னரும், நவீன வரலாற்றில் திணை அரசியலுக்குச் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக உள்ள இலங்கையில் இருந்துகொண்டும் எமது தோழர்கள் இன்னமும் வர்க்க வாதமாக மார்க்சியத்தைப் புரிதல்கொள்ளும் நிலை! சாதியொடுக்கு முறைக்கு எதிராக மார்க்சிய வழிகாட்டலுடன் நாற்பதாம் ஆண்டுகளிலிருந்து நான்கு தசாப்தங்கள் முன்னெடுத்த போராட்ட அனுபவங்களின் திரட்சியாக அப்போதே திணை அரசியலை வடிவப்படுத்தி இருக்க வேண்டும். அதனொளியில் தேசிய இனப் பிரச்சினையின் நான்காம் கட்டப் போராட்டத்தை மார்க்சிய வழிகாட்டலில் கொம்யூனிஸ்ட்டுகள் முன்னெடுத்து இருக்கும்பட்சத்தில் தமிழ் தேசியர்கள் மேற்கொண்டவாறான மேலாதிக்கவாத தேசிய முன்னெடுப்பு முறியடிக்கப்பட்டிருக்கும்; முப்பது வருட யுத்த அவலமும் தவிர்க்கப்பட்டிருக்கும். இந்த தேர்தல் தந்த படிப்பினை, மாற்று வழி ஒன்றின் அவசியத்தை; எமது வேலைப்பாணி மாற்றப்பட்டாக வேண்டும் என்பதனை. ஏற்கனவே பேசுபொருளாக மேலெழுந்துள்ள திணை அரசியல் மார்க்சியத்தைக் கையேற்காத ஒருவர் தன்னை மார்க்சியராக அழைப்பது இன்னொரு வடிவ மதவாதமே அன்றி வேறில்லை! (தமிழ் தேசியப் போராட்டம்: முதலாம் கட்டம்: ஜி.ஜி. பொன்னம்பலம் முன்வைத்த ‘ஐம்பதுக்கு ஐம்பது’ கோரிக்கை. இரண்டாம் கட்டம்: தமிழரசுக் கட்சியின் ‘சமஷ்டிக் கோரிக்கை’ மூன்றாம் கட்டம்: எண்பதாம் ஆண்டுகளின் இளைஞர் எழுச்சி முன்னிறுத்திய தமிழீழக் கோரிக்கை. நான்காம் கட்டம்: 'ஒடுக்கப்பட்ட மக்கள், உழைப்பாளர் பங்கேற்கும் தொழிலாளி வர்க்கச் சிந்தனை வழிகாட்டலிலான போராட்டம்'! - தோழர் கே.ஏ. சுப்பிரமணியம்).